Eerste drie dagen in mijn tweede thuis

24/01/2014 Vrijdagavond aangekomen op Killimanjaro Airport. Na wat probleempjes met de grote doos medische middelen mocht ik toch de douane door. Kelly & Job haalde me op, samen met Loveness en Quenie twee van de zeven weeskindjes waar ik bij mag komen wonen – Kelly is een vrijwilligster in verschillende kleine klinieken en heeft 5 weken in het St. Elizabeth Hospital gewerkt. Job is coördinator voor de vrijwilligers (zie foto). In de auto naar mijn nieuwe thuisje. Ze rijden aan de linkerkant en het stuur zit rechts. Ik zie nog niet zoveel want het is erg donker buiten. We rijden na ongeveer 20 minuten het erf op, houten balken en zeilen vormen het hek. Er is een wip en een schommel voor de kindjes. Op de binnenplaats zijn deuren naar de kamers voor vrijwilligers, naar de slaapplaats voor de kindjes (jongen en meisjes gescheiden), naar de klaslokalen en een pad naar de sanitaire voorziening. Voor de vrijwilligers is er een westerse wc. WC papier in het prullenbakje en na je bezoek alles wegspoelen met een emmer water. De kindjes moeten op een aparte wc met een gat in de grond. De douche is een hokje met een gaatje in de grond. Je kunt je douchen door water te nemen wat in grote tonnen op de binnenplaats staat, te koken en je emmertje met warm water mee te nemen in het hokje. Je haren wassen kun je het beste doen door met je hoofd in de emmer warm water te hangen. Vernieuwend en uitdagend. De woonkamer heeft een lekkere sofa, tv en 2 tafeltjes voor diner en lunch. De keuken is buiten en vrij basic ingericht met koelkast, plankjes en een 2 pits fornuis. Het eten word elke dag klaargemaakt door Nyema. Zij komt uit de Masai en werkt hier om iedereen van lekkere Tanzaniaanse maaltijden te voorzien. Tina de lerares geeft de kindjes hier doordeweeks Engelse les, natuurkunde, wiskunde naailes. In het weekend zijn de kindjes vrij van lessen hangen ze hier lekker rond. Ze spelen en vragen vooral veel aandacht :-D (zie foto’s).

Na aankomst van de lange reis hebben we ‘makande’ gegeten (bonen met mais) en thee gedronken. Alles is nog nieuw en spannend, maar ik voel me goed. Tina en Nyema begroeten mij met karibu! (welkom) en twee knuffels (een knuffel links, een knuffel rechts). Tegen de nacht ben ik mijn bedje gaan klaarmaken met een muskietennet erover heen. Tandpoetsen was even wennen: met een flesje water en daarna uitspugen op de grond. Na al deze indrukken ga ik heel tevreden slapen, en slaap ik uit – zo goed als ik kan – tot in de ochtend half 11. De kindjes hoorde ik vanaf 7.00 lekker gillen, zingen, spelen en gek doen.. Happy new day!

25/10/2014 Toen ik vanochtend op stond en naar buiten liep kwamen alle kindjes op me af. Ze hadden blijkbaar vanaf 7.00 gewacht om de nieuwe mzungu (blanke) te zien. Ze hadden geprobeerd om mijn naam te leren en riepen luid; ‘Steven, Steven!’ en rende daarna weg. Eerst nog een beetje afwachtend, maar na 10 minuten hingen ze om mijn nek. Ik had mijn haren met de bovenste helft in een knotje gedaan. Toen kwam Hassani mij vertellen dat ik een sharobaro (gangster) was. De gangsters hier hebben de zijkanten opgeschoren, en mijn haar strak naar achter in het knotje leek er op.

Kelly, Job en ik zijn in de middag met de daladala (busje) naar Arusha town gegaan. We zijn naar de Masai markt gegaan, waar alle Masai verkopers je graag in hun kraampje alles willen laten zien wat ze verkopen. Ze zeggen mambo en jambo (hallo), waarop je poa antwoord. Sommige zeggen karibu (welkom), of vragen: habari? (hoe gaat het?), je antwoord dan met nzuri (fine) en asante (dankjewel). Op de markt worden Masai armbanden, Masai kettingen, beelden, sarongs, slippers gemaakt van autobanden e.d. verkocht. Ook lopen er vrouwen met schalen op hun hoofd, hierop liggen minibanaantjes aan een tros. Op de terugweg zijn we met de piki piki (achter op de motor) gegaan. Eng maar daarna heerlijk. De wind in je haren en de stad Arusha raast aan je voorbij.

Bij thuiskomst heb ik de vrouw van Charles ontmoet, ze is zwanger en gaat in november bevallen. Ook ontdek ik dat Mount Meru praktisch in onze achtertuin ligt. Althans, het lijkt zo dichtbij. Het is prachtig en ik word enorm rustig als ik naar kijk (foto). Als diner werd er rijst met bonen geserveerd. Kelly had voor ons een salade gemaakt met avocado, groene paprika, ui en tomaat. Die avond zijn we de wedstrijd Barcelona – Madrid gaan kijken in een straat ‘die toeristen nooit zouden zien’. Voor hun is dit de lokale winkelstraat. Geen straatstenen maar alles van zand, er worden maiskolven gebakken, ijzer gesmeed, er zijn een aantal meubelmakers, tafels met groenten voor het uitzoeken en er lopen mensen met stapels kleding over hun hoofd en lichaam om te verkopen (zoals wij de kledingrekken kennen). De hal waarin de voetbalwedstrijd word gekeken is ook geweldig. Van houtenbalken, zeil en een hoop kippengaas is een hok gemaakt. Er zijn houten banken zoals een tribune. Aan twee kanten staat een televisie. Wie voor Barcelona is gaat links zitten, wie voor Madrid is gaat aan de andere kant zitten. Kelly en ik zijn de enige twee vrouwen, en ook nog eens mzungu (blank). Ik denk dat er wel 60 fanatieke aanmoedigende schreeuwende Tanzanianen zaten, allemaal voor de overwinning van hun favoriete ploeg. Als afsluiter zijn een kaartje gaan leggen onder het genot van een Serengeti biertje, ofja, biertje – ze hebben hier halve liter flesjes!

26/10/14 Rond 6.30 word ik wakker door het gezang van de christelijke kerk hier naast. Het klinkt als de vrolijke liederen die wij uit onze eigen Nederlandse kerk kennen. De kerkdienst begint om 7.00. Volgende week zondag gaan Kelly en ik een kerkdienst bijwonen. Ik ben de eerste die wakker is, dus ik neem de tijd om even het toilet te gebruiken en mijn gezicht te wassen met een flesje water. Als ik daarna met me laptop toast met boter eet hoor ik Tina zingen in de keuken, ze maalt met een steen het graan om voor de kindjes pannenkoeken te bakken, denk ik. Planning voor vandaag: vodacom simkaart halen, daarna met de daladala naar Arusha town om te zwemmen in een zwembad bij een hotel (foto).

Ik begin voor het eerst thuis en Jurrien te missen. Ik zie hier zo veel, en je voelt zoveel aangename gevoelens bij alle dingen die je hier ziet. De andere kijk op het leven. En dat wil ik zo graag écht met jullie delen, behalve met een paar letters op papier. Ik heb nog geen last van de ontbrekende luxe en ik slaap erg goed in mijn stapelbedje. Ik ben nog niet gestoken dus de klamboe doet goed zijn werk. Als avondeten is er pilouw (gekruiden rijst met jus en stoofvlees) en een paarse sapdrankje wat gemaakt word van bladeren (rusella zeg je, maar weet niet hoe je het schrijft).

Oke luitjes, morgen mijn eerste dag op het werk. Ik ga (nog) niet naar het St. Elizabeth Hospital, omdat Charles aan het regelen is dat ik naar Mount Meru Hospital kan. Dit is groter en meer gelegenheid om te leren en te zien. Mount Meru Hospital heeft ook een grotere dermatologie afdeling waar ik als vrijwilligster beter tot mijn recht kom. Of ik hier vrijwilligerswerk kan gaan doen weet ik deze week. Morgen ga ik met Kelly mee naar een masai kliniek - Charles belde zojuist even (op zondagavond) naar de dokter of het oké was. Zo prachtig ook weer dat je dit gewoon op zondagavond kan afspreken - Het overgrote gedeelte van de patiënten zijn Masai. Vooral van kinderen en moeders. Hier ga ik in ieder geval morgen naar toe, en eventueel ook meerdere dagen deze week. Ik houd jullie op de hoogte!

Lieve groetjes uit Tanzania!
Knuffels en kusjes <3