Morgen terug naar Nederland vliegen. Bye Africa!
Door: Stephanie van Zundert
Blijf op de hoogte en volg Stephanie
12 Januari 2015 | Tanzania, Arusha
Na een bijzondere tijd als vrijwilliger in het ziekenhuis en in het kindercenter heb ik de afgelopen drie weken een even bijzondere tijd met Jurriën doorgebracht in Tanzania.
Het was speciaal om te laten zien in ik welk kamertje ik heb geslapen en in welk huisje ik heb gewoond. Om hem te laten kennismaken met de kinderen (Loveness, Queeny, Faith, Hassani, Francis, Eddison en Anuari) waar ik zoveel om ben gaan geven. Met het land en de cultuur waar ik gehecht aan ben geraakt. Met het dagelijkse uitzicht van hoge bergen en bananenbomen. Kerst hebben wij gevierd op safari tussen de wilde dieren en met oud & nieuw hebben we tijd doorgebracht op Zanzibar, het bekende kruideneiland. Geen aftellen en vuurwerk, maar op z’n Afrikaans met live djembé muziek en met de voetjes in het zand.
Nu is Jurrien bijna geland in NL, en ik zit op mijn hotelkamer de laatste dingen af te ronden van mijn verblijf hier.
Ik kijk uit mijn raam naar de straten van Arusha. De drukte, de mensen de je altijd aanspreken met Mambo!, de vrouwen met emmers op hun hoofd, mannen die karren voorttrekken met ladingen bamboe, een jongen die nootjes verkoopt voor een paar cent, een meisje die mais aan het bakken is op straat. Het lijkt of de tijd even stil staat. De rijkdom die dit land te bieden heeft is ongekend. De kleine dingen die mensen hier zo gelukkig maken. De manieren die ze hebben om hun geld te verdienen. Ook al is het weinig, het is genoeg om fijn te leven. De prachtige natuur die ieder mens rustig en relaxt zou maken.
Een dikke traan rolt over mijn wangen. Eigenlijk wil ik nog blijven om alles extra goed in me op te nemen. Om nooit afscheid te hoeven nemen van de vrijheid, het niets moet alles mag, hakuna matata en wat vandaag niet is komt morgen wel. Het went. Je hoopt het op een bepaald punt zelfs vast te houden terug in Nederland. Maar ergens weet ik ook dat het in Nederland straks gewoon weer Nederland is. Precies zoals ik het heb achter gelaten.
Alle gezichten van de kinderen en patiëntjes die ik heb gekend flitsen voorbij. Oscar, die ik waarschijnlijk nooit meer zal terug zien. Hoe zou het nu met hem zijn? Zou hij zijn hand weer gebruiken? Zou hij over 5 jaar profijt hebben van wat ik voor hem heb gedaan? En de kinderen van het center… zouden ze zich mij herinneren? Zouden ze mij missen, zoals ik hun zou missen? Misschien zal ik het nooit weten. Wat ik wel weet is dat alle herinneringen zijn opgeslagen in mijn hart. Met een dik slot er om heen. Ik ga dit nooit meer vergeten!
Morgen om 22.00 uur ga ik naar Nederland vliegen, ik hoop hier woensdagochtend aan te komen. Een drukke en spannende week voor de boeg waar ik ook wel erg veel zin in heb. In de tijd dat ik hier heb gezeten hebben Jur en ik een woning gekregen. Jur heeft al wat geklust en geverfd. Ik heb het nog niet gezien en ben erg benieuwd! We gaan er meteen mee aan de slag zodat het a.s zondag bewoonbaar is. Weer een nieuwe plek en een nieuw ‘thuis’ om veel herinneringen te maken!
Hiermee doe ik de deur achter me dicht in Afrika, en hoop ik jullie thuis allemaal te mogen ontvangen in ons nieuwe huis in Culemborg. Ik sta te popelen om mijn ervaringen van het ziekenhuis etc. en foto’s onder het genot van een wijntje met jullie persoonlijk te delen.
Gewoon even bellen of mailen!
Lieve groetjes van Stephanie
Het was speciaal om te laten zien in ik welk kamertje ik heb geslapen en in welk huisje ik heb gewoond. Om hem te laten kennismaken met de kinderen (Loveness, Queeny, Faith, Hassani, Francis, Eddison en Anuari) waar ik zoveel om ben gaan geven. Met het land en de cultuur waar ik gehecht aan ben geraakt. Met het dagelijkse uitzicht van hoge bergen en bananenbomen. Kerst hebben wij gevierd op safari tussen de wilde dieren en met oud & nieuw hebben we tijd doorgebracht op Zanzibar, het bekende kruideneiland. Geen aftellen en vuurwerk, maar op z’n Afrikaans met live djembé muziek en met de voetjes in het zand.
Nu is Jurrien bijna geland in NL, en ik zit op mijn hotelkamer de laatste dingen af te ronden van mijn verblijf hier.
Ik kijk uit mijn raam naar de straten van Arusha. De drukte, de mensen de je altijd aanspreken met Mambo!, de vrouwen met emmers op hun hoofd, mannen die karren voorttrekken met ladingen bamboe, een jongen die nootjes verkoopt voor een paar cent, een meisje die mais aan het bakken is op straat. Het lijkt of de tijd even stil staat. De rijkdom die dit land te bieden heeft is ongekend. De kleine dingen die mensen hier zo gelukkig maken. De manieren die ze hebben om hun geld te verdienen. Ook al is het weinig, het is genoeg om fijn te leven. De prachtige natuur die ieder mens rustig en relaxt zou maken.
Een dikke traan rolt over mijn wangen. Eigenlijk wil ik nog blijven om alles extra goed in me op te nemen. Om nooit afscheid te hoeven nemen van de vrijheid, het niets moet alles mag, hakuna matata en wat vandaag niet is komt morgen wel. Het went. Je hoopt het op een bepaald punt zelfs vast te houden terug in Nederland. Maar ergens weet ik ook dat het in Nederland straks gewoon weer Nederland is. Precies zoals ik het heb achter gelaten.
Alle gezichten van de kinderen en patiëntjes die ik heb gekend flitsen voorbij. Oscar, die ik waarschijnlijk nooit meer zal terug zien. Hoe zou het nu met hem zijn? Zou hij zijn hand weer gebruiken? Zou hij over 5 jaar profijt hebben van wat ik voor hem heb gedaan? En de kinderen van het center… zouden ze zich mij herinneren? Zouden ze mij missen, zoals ik hun zou missen? Misschien zal ik het nooit weten. Wat ik wel weet is dat alle herinneringen zijn opgeslagen in mijn hart. Met een dik slot er om heen. Ik ga dit nooit meer vergeten!
Morgen om 22.00 uur ga ik naar Nederland vliegen, ik hoop hier woensdagochtend aan te komen. Een drukke en spannende week voor de boeg waar ik ook wel erg veel zin in heb. In de tijd dat ik hier heb gezeten hebben Jur en ik een woning gekregen. Jur heeft al wat geklust en geverfd. Ik heb het nog niet gezien en ben erg benieuwd! We gaan er meteen mee aan de slag zodat het a.s zondag bewoonbaar is. Weer een nieuwe plek en een nieuw ‘thuis’ om veel herinneringen te maken!
Hiermee doe ik de deur achter me dicht in Afrika, en hoop ik jullie thuis allemaal te mogen ontvangen in ons nieuwe huis in Culemborg. Ik sta te popelen om mijn ervaringen van het ziekenhuis etc. en foto’s onder het genot van een wijntje met jullie persoonlijk te delen.
Gewoon even bellen of mailen!
Lieve groetjes van Stephanie
-
12 Januari 2015 - 14:49
Pearl:
Lieve schat,
Ik heb bewondering voor de manier waarop je deze maanden bent doorgekomen. Hoe je jezelf weer hebt opgepakt, toen je het moeilijk had om je aan te passen aan alle dingen die je miste. De heimwee die je overwonnen hebt. Maar ook bewondering voor wat je daar gedaan hebt voor de mensen en kindjes die je zo dierbaar zijn geworden.
Als ik je verhaal lees, knipper ik met mijn ogen en slik een paar keer flink. Ik voel de emotie die nu over je heen komt. Ook dit afscheid is weer moeilijk. Maar je taak zit er op. Je mag terug kijken op een héél mooie ervaring.
En vooruitzien naar een andere mooie ervaring samen met Jurrien.
Heerlijk om je woensdag weer thuis te hebben.
Liefs mama -
12 Januari 2015 - 18:06
Peter:
Ha Stephanie, ik ben nu al razend benieuwd naar al je andere verhalen. Als ze net zo leuk zijn om te horen als je brieven om te lezen, dan komt dat helemaal goed.
Erg leuk om op afstand mee te hebben kunnen maken hoe je met ups en downs van een 'vreemd' land en zijn mensen bent gaan houden. Hopelijk is dit het begin van nog veel meer mooie wereldtrips.
Goede reis terug! -
12 Januari 2015 - 19:38
Anneke:
mooie afronding van je tijd in Afrika. Een ervaring voor het leven. Je hebt het geweldig gedaan. Goede terugreis en welkom in Nederland. -
11 April 2015 - 18:34
Janneke:
Hee Stephanie,
Het is al drie maanden geleden dat je terug bent gekomen zie ik. Dat lijkt me een ervaring
om nooit te vergeten ! Knap dat je de kans met beide handen hebt aangepakt, dat zou niet iedereen
gedaan hebben.
Ik heb je al een lange tijd niet gesproken, eigenlijk al niet meer sinds de opleiding schoonheidsspecialiste, haha. Ik was mensen van de klas aan het opzoeken en kwam hierbij uit. Echt gaaf dat je dit hebt mogen doen !
Groetjes Janneke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
