Heimwee :(
Door: Stephanie van Zundert
Blijf op de hoogte en volg Stephanie
11 November 2014 | Tanzania, Arusha
06/11/2014 Donderdag.
Ik word huilend en doodmoe wakker. Het regent buiten en de lucht is grijs. Voel me beroerd. Besluit om niet te gaan werken. Ik wil het liefst de hele dag in bed liggen en denken aan thuis. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik hier ben, maar tegelijkertijd verdrietig omdat ik mijn eigen huis mis, mama en Jurriën. Ik bel 15 minuten naar Nederland. Een gesprek dat me €33,75 kost, maar het maakt me echt niet uit.
Ik hijs me uiteindelijk toch uit bed en ga vol goede moed – zonder tranen – aan school werken (aan een onderzoek wat ik doe naar brandwonden in het St. Elizabeth Hospital). Laptop opgestart en net lekker aan het tikken, valt me laptop uit. Batterij leeg. Geen stroom. #!@*?! K** stroom!
Snap niet dat hier 1093457385x per week de stroom uit valt. Hoe moeilijk kan het nou zijn? Batterij van mijn telefoon is ook bijna leeg. Job is naar de stad, Kelly is op haar werk bij de Masaai kliniek. Ik sluit me weer op in mijn kamertje en huil even heel hard. Ik lees al mijn roze notitie briefjes die vrienden en familie hebben geschreven met aanmoedigende woorden.
‘Wil de eerste dagen niet te veel’, ‘Hou goede moed als het even tegen zit!! (oma)’ en ‘laat je niet overmannen door zorgen maar geniet van het moment (Ad)’. Ik hervat mezelf en ga op zoek naar mijn enige pen. Dan maar alles van me afschrijven in het dagboekje wat ik heb gekregen. De pen zit helemaal onder het zand en stof, en eenmaal een aantal zinnen geschreven houd hij er ook nog mee op. Jemig. Dan ga ik me aan alles irriteren. Mijn witte beddengoed is vies, er zitten allerlei insecten op mijn kamer en ik moet ook nog ongesteld worden tussen de diarree door (sorry). Wat doe ik hier?!
Gelukkig komt Kelly snel thuis en heb ik afleiding. We kletsen over het ziekenhuis en over ons verblijf hier. Ik besluit om iets te doen waardoor ik me beter zou gaan voelen, omdat ik niet eindeloos kan gaan zitten wachten op stroom. Ben m'n lakens gaan wassen en dat lukte super! Met een emmer water, chloortabletten en wat waspoeder waren ze binnen no-time weer wit. De regen had ondertussen plaatsgemaakt voor zonneschijn en mijn lakens hingen heerlijk droog te wapperen aan de waslijn. Ik ben mijn kamer helemaal gaan poetsen en van alle zand, stof en insecten ontdaan. Ik voel me weer een beetje happy. We hadden vorige week al afgesproken dat we vanavond een avondje uit zouden gaan naar de Via Via. Daar kijk ik nu wel naar uit. Even weg van hier! Lekker dansen en drankje drinken.
Aan het eind van de middag kwam Charles ons ophalen omdat Kelly graag nog eens zijn huis wilde zien voordat ze terug naar Nederland zou gaan. Zijn huis is erg mooi en luxe voor Tanzaniaanse begrippen. Stroom, stromend water, lekkere banken, plasma-tv die aan stond. Huh.. Plasma tv die aan staat? Hoezo heeft Charles wel stroom, en wij niet? We wonen immers in dezelfde wijk. Blijkbaar hadden onze buren ook gewoon stroom, maar was er iets mis met de elektriciteit in ons huis. Ik voelde dat ik een beetje boos werd. Van 11.00 tot 19.00 geen stroom gehad en er wordt niet voor gezorgd dat het word gemaakt. Ik had het echt gehad voor vandaag en ik dacht; waar ben ik aan begonnen? Binnen een dag van 8 uur moet hier iemand dit toch kunnen repareren? Waarom duurt het zo lang?
De hele dag heb ik me rot gevoeld. De stof op mijn kamer, zand overal, alle ongemakken van het huis; geen stroom, geen licht in de douche, geen stromend water en ga zo maar door. Momenteel mis ik thuis enorm. Na 19.00 komt de elektriciteits-man en klaart de klus. Er is weer stroom!
Ik kan er nog steeds niet aan wennen dat alles hier zo enorm pole pole gaat. Op het dooie gemak. Wat vandaag niet is, komt morgen wel! Hakuna Matata, geen zorgen. Hopelijk kan ik het over een aantal weken steeds meer waarderen :)
Ik ga op bed liggen om mijn rust te pakken. Ik zal er aan moeten geloven: vanavond gaan we er een leuke avond van maken in de Via Via, we gaan onze gedachten verzetten en zorgen dat we er veel energie uit kunnen halen!
Ik word huilend en doodmoe wakker. Het regent buiten en de lucht is grijs. Voel me beroerd. Besluit om niet te gaan werken. Ik wil het liefst de hele dag in bed liggen en denken aan thuis. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik hier ben, maar tegelijkertijd verdrietig omdat ik mijn eigen huis mis, mama en Jurriën. Ik bel 15 minuten naar Nederland. Een gesprek dat me €33,75 kost, maar het maakt me echt niet uit.
Ik hijs me uiteindelijk toch uit bed en ga vol goede moed – zonder tranen – aan school werken (aan een onderzoek wat ik doe naar brandwonden in het St. Elizabeth Hospital). Laptop opgestart en net lekker aan het tikken, valt me laptop uit. Batterij leeg. Geen stroom. #!@*?! K** stroom!
Snap niet dat hier 1093457385x per week de stroom uit valt. Hoe moeilijk kan het nou zijn? Batterij van mijn telefoon is ook bijna leeg. Job is naar de stad, Kelly is op haar werk bij de Masaai kliniek. Ik sluit me weer op in mijn kamertje en huil even heel hard. Ik lees al mijn roze notitie briefjes die vrienden en familie hebben geschreven met aanmoedigende woorden.
‘Wil de eerste dagen niet te veel’, ‘Hou goede moed als het even tegen zit!! (oma)’ en ‘laat je niet overmannen door zorgen maar geniet van het moment (Ad)’. Ik hervat mezelf en ga op zoek naar mijn enige pen. Dan maar alles van me afschrijven in het dagboekje wat ik heb gekregen. De pen zit helemaal onder het zand en stof, en eenmaal een aantal zinnen geschreven houd hij er ook nog mee op. Jemig. Dan ga ik me aan alles irriteren. Mijn witte beddengoed is vies, er zitten allerlei insecten op mijn kamer en ik moet ook nog ongesteld worden tussen de diarree door (sorry). Wat doe ik hier?!
Gelukkig komt Kelly snel thuis en heb ik afleiding. We kletsen over het ziekenhuis en over ons verblijf hier. Ik besluit om iets te doen waardoor ik me beter zou gaan voelen, omdat ik niet eindeloos kan gaan zitten wachten op stroom. Ben m'n lakens gaan wassen en dat lukte super! Met een emmer water, chloortabletten en wat waspoeder waren ze binnen no-time weer wit. De regen had ondertussen plaatsgemaakt voor zonneschijn en mijn lakens hingen heerlijk droog te wapperen aan de waslijn. Ik ben mijn kamer helemaal gaan poetsen en van alle zand, stof en insecten ontdaan. Ik voel me weer een beetje happy. We hadden vorige week al afgesproken dat we vanavond een avondje uit zouden gaan naar de Via Via. Daar kijk ik nu wel naar uit. Even weg van hier! Lekker dansen en drankje drinken.
Aan het eind van de middag kwam Charles ons ophalen omdat Kelly graag nog eens zijn huis wilde zien voordat ze terug naar Nederland zou gaan. Zijn huis is erg mooi en luxe voor Tanzaniaanse begrippen. Stroom, stromend water, lekkere banken, plasma-tv die aan stond. Huh.. Plasma tv die aan staat? Hoezo heeft Charles wel stroom, en wij niet? We wonen immers in dezelfde wijk. Blijkbaar hadden onze buren ook gewoon stroom, maar was er iets mis met de elektriciteit in ons huis. Ik voelde dat ik een beetje boos werd. Van 11.00 tot 19.00 geen stroom gehad en er wordt niet voor gezorgd dat het word gemaakt. Ik had het echt gehad voor vandaag en ik dacht; waar ben ik aan begonnen? Binnen een dag van 8 uur moet hier iemand dit toch kunnen repareren? Waarom duurt het zo lang?
De hele dag heb ik me rot gevoeld. De stof op mijn kamer, zand overal, alle ongemakken van het huis; geen stroom, geen licht in de douche, geen stromend water en ga zo maar door. Momenteel mis ik thuis enorm. Na 19.00 komt de elektriciteits-man en klaart de klus. Er is weer stroom!
Ik kan er nog steeds niet aan wennen dat alles hier zo enorm pole pole gaat. Op het dooie gemak. Wat vandaag niet is, komt morgen wel! Hakuna Matata, geen zorgen. Hopelijk kan ik het over een aantal weken steeds meer waarderen :)
Ik ga op bed liggen om mijn rust te pakken. Ik zal er aan moeten geloven: vanavond gaan we er een leuke avond van maken in de Via Via, we gaan onze gedachten verzetten en zorgen dat we er veel energie uit kunnen halen!
-
11 November 2014 - 21:59
Anny Enserink (oma Anny):
Lieve Stephanie,
Ik neem m'n petje voor je af. Geweldig vind ik het hoe je je aanpast aan de zo totaal nieuwe situatie waarin je nu woont en leeft en werkt. Ook heel bijzonder hoe je tot in details verslag doet en zo ook ons deelgenoot maakt van jouw ervaringen. Dat het je ook allemaal wel eens even teveel wordt kan ik me voorstellen en was ook wel te voorspellen toch?
Maar deze periode zal je je hele leven bijblijven en je zult er ook je voordeel mee doen denk ik.
Hou goede moed!!! We leven met je mee.
-
12 November 2014 - 14:56
Stan:
Lieve Stephanie, ik hoop echt dat je je hier doorheen kan slaan. Ik begrijp dat je het moeilijk hebt, maar probeer kracht te putten uit alle fijne vooruitzichten! Je bent op de goede weg, houd vol. -
12 November 2014 - 21:20
Claudia:
Hoi live Steph.
IK hoop dat je je vandaag weer wat beter voelt. Ik denk aan je en ik vond het super leuk dat ik weer bij heb kunnen lezen.
Groetjes en een dikke hollandse knuf! -
13 November 2014 - 01:40
David:
Ik ben trots op je Steef!
veel liefs van ons uit Curacao -
19 November 2014 - 14:04
Martin:
Hoi Stephanie, ik lees dit nu pas. Kan me goed voorstellen dat je er af en toe even helemaal doorheen zit. Terwijl je in je vorige verslag zoveel leuke en interessante dingen te melden had.
Dat Hakuna matata, dat leert niet iedereen waarderen. Zelf heb op mijn Afrikaanse trips ook af en toe zoiets van: Jemig, laten we dit nu even snel oplossen, zo ingewikkeld is het toch niet! Soms moet je je erbij neerleggen dat dat niet gebeurt, maar je hoeft het niet altijd leuk te vinden...
Net als iedereen zeg ik: Hou je taai. Ik hoop dat het de laatste week weer bergopwaarts is gegaan.
Groet,
Martin -
20 November 2014 - 19:09
Hanneke Enserink:
Wat interessant en leuk om te lezen je stukken! Bijzonder wat je allemaal meemaakt en doet.
Wat heerlijk om dat straks allemaal in het echt met Jurrien te kunnen delen zeg!
Daar kun je tijdens de mindere momenten in elk geval naar uitkijken. Wij wensen je met name 'ups', maar dat andere krijg je er gratis bij he?!
Groeten van ons allemaal, ook van de kids. -
24 November 2014 - 23:20
Klaas Den Besten:
enjoy life
. even the sad and negative moments make you feel alive
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
