Brandwonden in St. Elizabeth Hospital

Woensdag 29/10/2014
Jurriën vroeg me vanochtend; vind je het nog elke dag spannend? En heb je het echt elke dag naar je zin? En ik zei; ik vind het niet zo spannend als in Nederland. De mensen, de manieren, de tijden… alles is heel relaxt. Je gaat er zoveel mogelijk in mee. Maar soms is het ook best irritant dat zaken die geregeld moeten worden langer duren dan normaal. En ja, ik heb het elke dag naar mijn zin. Alles is nieuw, mooi, overweldigend. Elke ochtend begint een nieuw avontuurtje.
En Yes! We hebben de dokter kunnen spreken. Ik ben toegelaten om op het Mt. Meru te werken. Er is alleen een uitdaging: ze vragen standaard 100.000 T schilling donatie per week om vrijwilligerswerk te doen (ik doe 8 weken vrijwilligerswerk). Samen met Charles ga ik er even over na denken waar ik graag wil doneren. We rijden naar het St. Elizabeth Hospital zodat ik daar een eerste indruk van kan krijgen.

Het St. Elizabeth is een bouwval vergeleken met het Mt. Meru. Ingedeukte containers worden gebruikt als kantoren. Er zit een mannetje bij de uitgang om te zorgen dat niemand het ziekenhuis kan verlaten zonder te betalen. We doen een ronde door de rest van het ziekenhuis. Ik heb besloten om voor de eerste weken toch bij het St. Elizabeth te beginnen, en hun de grote doos medische hulpmiddelen te schenken (t.w.v. 2000,-) en 210.000 T schilling (100 euro) donatie om mee te beginnen. Ik heb een intake gesprek met Moshi (leidinggevende). Morgen om 08.00 kan ik starten! Er is alleen een nadeel, er werken nog 12 andere vrijwilligers in het St. Elizabeth. Ik hoorde dat je af en toe moet vechten voor je plekje om mee te kijken of behandelingen te doen. Ik ben benieuwd…

Thuis aangekomen eten we ugali met een soort van spinazie als lunch. Ik probeer me echt aan te passen aan de Tanzaniaanse cultuur, dus mijn vork en mes laat ik vandaag achterwegen! Daarna neem ik een douche met me emmertje. Wel even wennen hoor dat die emmer water zo snel leeg is :( waar ik thuis graag 15 minuten het water laat stromen, drupt hier na 3 minuten het allerlaatste druppeltje van de bodem. Ik ruim me kamer op, kleed me aan en vertrek met Kelly en Job naar de stad om een hapje te eten bij Le Patio. Le Patio is een lounge restaurant met een ontspannen sfeertje, weinig lokale mensen, lekker eten en goede Wi-Fi. Heb witvis, frietjes en salade (met broccoli en bloemkool, ja!) besteld. Tijdens het diner praten we niet veel, we zijn alle drie intens aan het genieten van het goede voedsel - denk ik. Ik heb ondertussen ook wat aan mijn blog gewerkt, foto’s geüpload en mailtjes beantwoord. Als dessert neem ik fruit en een ieniemienie schattig chocolade taartje. Echt een klein genotsmomentje.

Onderweg in de taxi naar huis staat We Are The World op van Michael Jackson. Heb kippenvel op mijn rug staan en voel de tranen achter mijn ogen branden. Van geluk omdat ik hier ben/mag zijn, in het super mooie Afrika. Net heerlijk gegeten, morgen me eerste dag in het ziekenhuis. De super mooie natuur, omgeving, de aardige mensen.

Thuis was ik mijn handen, poets mijn tanden, leg mijn witte kleding klaar voor morgen en ga snel slapen.

Donderdag 30/10/2014
Eerste dag in het St. Elizabeth Hospital. Er zijn zoveel vrijwilligers dat ik niets kan doen. Dit had ik al een beetje verwacht. Ik ga gewoon meekijken met de rest, want in gazen vouwen heb ik echt geen zin!

Als eerst zie ik een patiënt (jongetje van 6 jaar) die erg verbrand is. Zijn hoofd, rechterarm en oksel heeft geen huid meer. De arm is erg geïnfecteerd en op sommige plekken komen er straaltjes bloed uit. Hij brult het uit als hij behandeld moet worden voor zijn brandwonden. Hij schopt en slaat om zich heen. Zijn moeder schreeuwt in Swahili tegen hem en geeft hem soms en tik op zijn hoofd, arm of knijpt hem. Alweer wellen de tranen op achter mijn ogen. Dat mens is niet goed! Het jongetje begint steeds harder in het wilde weg te schoppen en slaan als de bak met lauwwarm water dichterbij komt. Het is de bedoeling dat hij zijn armpje er in hangt, zodat het gele beslag (geïnfecteerde huid) los kan weken. Er worden natte gazen op de plekken gelegd waar zijn arm het water niet raakt. De vrijwilligster die hem behandeld gebruikt (want dat moet hier) een Dettol zeepblok om zijn brandwonden te wassen. Ik krap mezelf eens achter me oor. Een Dettol zeepblok als desinfecterend middel is totaal niet steriel. Daarna gaan ze met de gazen over zijn arm scrubben. Dit moet de moeder van het kind doen, omdat het kind anders helemaal onhandelbaar wordt. Ze pakt hem stevig vast en scrubt zo hard dat het bloed uit zijn dunne beschadigde armpje stroomt. Ze blijft in het Swahili tegen hem schreeuwen en verkoopt nog steeds af en toe een tik. Ondertussen lacht ze naar mij en de andere vrijwilligster. Ik kan dit niet aan zien hoor! Ik verlaat het wondkamertje. En dat scrubben om overige huid en geel beslag te verwijderen kan toch niet goed zijn? Ik zou willen dat ik het kamertje terug binnen kon stormen, de moeder een tik kon geven en het jongentje daar weghalen. Hem geruststellen, troosten en op een andere manier het gele beslag verwijderen. Dit verdiend niemand! Ohh, wat voel ik een onmacht…

De tweede wond patiënt (jongentje, 5 jaar) is gelukkig een stuk rustiger. Het huilt wel maar zijn moeder is lief voor hem. Hij heeft ook brandwonden maar alleen op zijn arm. Het ritueel wordt herhaald. Armpje in een bak lauwwarm water, natte gazen, Dettol zeepblok en weken. Nu gaat de vrijwilligster zachtjes scrubben. Ze wrijft met circulerende bewegingen voorzichtig over het gele beslag. Het komt langzaam los. In tegenstelling tot wat ik net zag, komt er weinig bloed vrij. Als het armpje redelijk ‘schoon’ oogt, gebruikt ze wondcrème i.c.m. pure honing om de arm in te smeren. Honing wordt in Nederland ook regelmatig gebruikt bij vochtige wonden.

Als laatste is er een patiënt (Oscar, 8 jaar) met een wond wat erg lijkt op een brandwond. Hij heeft een gebroken arm. Zijn familie heeft er traditionele geneeskunde op toegepast om zijn gebroken arm te helen. Dit hebben ze gedaan met een speciaal soort bladeren. Wat blijkt dat het kind hier heel erg allergisch voor was. Zo erg, dat zijn huid helemaal is losgelaten en totaal geïnfecteerd is geraakt. Er zit veel vocht in zijn onderarm, hand en vingers. Ik zie veel pus, geel beslag en straaltjes bloed. De arm van de jongen wordt geweekt, schoongemaakt en ingesmeerd.

Dan kijk ik mee met de wondronde in medical ward 1 samen met een Amerikaanse vrijwilligster. Zij behandeld de wonden, ik geef aan wat ze nodig heeft.

Na het meekijken met de wonden ga ik ’s middags bij het spreekuur van Dr. Kweka observeren. Een vrouwelijke Roemeense arts die goede uitleg geeft in het Engels. Het spreekuur is voor baby’s en peuters. Bijna ieder patiëntje heeft last van schimmelinfectie op de wangetjes. Ze legt uit dat dit komt doordat de baby’s en kinderen slapen op plastic wanneer een familie weinig geld heeft. Ook hebben veel peuters mycose infectie op de tong. Door slechte hygiëne (mondwater, tandenpoetsen) en een tekort aan ijzer en vitamine B. Ook hebben veel baby’s huidklachten op de billetjes. Nattig eczeem op de billen komt doordat er vaak geen geld is voor luiers, en de meeste baby’s die ik heb gezien hadden een plastic tas om gebonden als luier. Belachelijk eigenlijk ook, hé?

Ik kom vermoeid thuis na deze ontzettend interessante dag. Charles heeft een geit gekocht! Dacht je dat je bijzondere dag had gehad, mogen we ook nog deze geit als cadeau overhandigen aan de moeder van Lilian (Lilian is een meisje dat bij ons woont). En hoe? In de achterbak van de auto! De moeder van Lilian kamt met de vreselijk ziekte HIV AIDS, en Marleen (een vorige vrijwilligster die hier woonden) heeft voor haar een geit gekocht. Zo kan ze ondanks haar ziekte dagelijks verse geitenmelk drinken, en wanneer de geit oud of ziek word eventueel slachten. Een mooi gebaar uit een goed hart. De geit wordt in de achterbak van Charles auto gestopt en we hobbelen richting het ouderlijk huis van Lilian op het platteland. Het is totaal niet luxe, de mensen die hier wonen zijn arm. Geen elektriciteit en geen stromend water merk ik op. Ze branden kaarsen om wat licht te maken in de schemering. De huisjes zijn van steen, spaanplaten en/of hout. Er lopen wat kippen rond. Hopelijk hebben ze veel profijt van de geit!

Vrijdag 31/10/2014 Tweede dag St. Elizabeth. Vandaag doen we dezelfde patiënten weer als gisteren. De brandwonden worden gedaan door een andere vrijwilligster. De patiënten in de medical ward 1 doe ik nu zelfstandig. Een patiënt (man 45 jaar) met een gebroken arm heeft last van een wond door de operatie. Er zit lichtelijk geel beslag op en een harde knobbel in het midden. Ik maak het schoon en verbind het daarna. Dan behandel in een patiënt met een gebroken been en een wond door de operatie (Baraka, 12 jaar). Er zitten nog hechtingen in, en de wond is lelijk geïnfecteerd. Ik maak het schoon met jodium, verbind de wond en zwachtel daarna zijn been weer in. Ik durf nog niet goed om het gele beslag wat ik zag te verwijderen met een chirurgisch mesje, omdat het personeel van het ziekenhuis erg gesteld is op hun eigen manier van behandelen.

Daarna krijg ik de taak om een abces schoon te maken. Het abces is al chirurgisch verwijderd, er zit nu alleen nog een kleine ronde opening in de huid, waar je op het onderhuids bindweefsel kijkt. Hier stoppen ze een natte gaas in, gedrenkt in antiseptische vloeistof. John (coördinator vrijwilligers) doet voor hoe hij met een pincet het gaas in- en onder de huid brengt om te reinigen. Daarna is het mijn beurt om het gaas aan te brengen onder de huid, en vervolgens de wond af te plakken.

Na de lunch ga ik samen met zuster Gloria de afternoon-medication ronde doen. Ik heb nog nooit iets met medicijnen gedaan, dus kom maar op! We werken de lijst af; een pil voor de ene patiënt, een infuus voor de andere patiënt. Ik heb vloeibare medicatie toegediend via het infuus, maar toen ze vroeg of ik ‘eventjes uit de losse pols’ een intramusculaire injectie wilde geven zei ik nee. Dat ligt buiten mijn professionele vakgebied. Wanneer je verkeerd prikt, kan iemand een beenverlamming krijgen. Ik ben geen zuster of dokter maar huidtherapeut in opleiding, alleen hier in het ziekenhuis maakt het niet uit. Als je een bleke huid hebt en witte jas aan hebt denken ze dat je wonderdokter bent. Daar moet je wel mee uitkijken.

Vanavond Skype ik met Jurriën, en dat is erg fijn. Super om heb te zien lachen en geeft me een dikke power boost. Ik ga voldaan en tevreden mijn bedje in, op naar het weekend!