In de Masaai Kliniek

27/10/2014 Kelly en ik gaan vandaag werken in een Masaai kliniek hier om de hoek. Een korte rondleiding door de kliniek (wat wij kennen als ‘huisarts post’), begint bij de huisarts. Een groot eikenhouten bureau, een bruine leren behandelbank en een houten kast vol medicijnen met een enorm hangslot eraan vormt zijn kantoor (foto’s), na een bezoek aan de dokter worden de patiënten doorgestuurd naar de despending room (apotheek), de reception room (kamer waar bloed en urine wordt afgenomen), naar de tandarts (die zit aan de overkant) of naar huis. Verder is er nog een dressing room, waar de wonden worden behandeld. Hier staat een bruine leren bank, bureau met een (bijna niet steriel te noemen) groen kleed en een stoeltje. Dan krijgen we de laboratory te zien. Hier word bloed onderzoek en urine testen gedaan. Ze hebben elektrische apparatuur om het bloed te onderzoeken, maar ook apparaten die handmatig te gebruiken zijn. Erg handig want vandaag is er geen stroom! Kelly gaat aan de slag bij de vaccinaties voor moeders en baby’s. Het is nog niet heel druk, maar de 76e jarige zuster verteld dat het rond de klok van 11.00 uur vol loopt. De Masaai woont ver weg en komen dan liever in een grote groep dan alleen. De baby’s krijgen vaccinaties voor polio en malaria, worden even gewogen en er worden wat gegevens genoteerd. Er komen ook vrouwen voor een intramusculaire injectie genaamd ‘Family Planning’, dit bevorderd de vruchtbaarheid. Veel kinderen krijgen is belangrijk. Wanneer Kelly kan gaan vaccineren en injecteren, sta ik er maar een beetje bij. Ik weet niet goed wat mijn taak is en ik moet wennen aan hoe alles er uit ziet. Rond het eind van de ochtend observeer ik bij het spreekuur van de dokter. Er komt een Masaai jongen binnen die een fietsongeluk had gehad. Hij mist anderhalve tand en zijn mond is aan gruzelementen. Zijn wonden moeten worden schoongemaakt. Ze betalen aan de dokter 2000 schilling handje contantje voor het gesprek (ongeveer €1,90), en voor de antibiotica en paracetamol 17.000 schilling (€8,40). In deze kliniek wordt duidelijk niet met zorgverzekeringen gewerkt, alhoewel deze wel beschikbaar zijn in Tanzania. Ik wil graag deze jongen behandelen, maar dan word ik gevraagd voor het sorteren en uitdelen van medicatie. Dit vind ik niet leuk, want ik wil graag mijn specialisme uitoefenen op de zojuist binnengekomen Masaai jongen. Ook spreek en schrijf ik geen Swahili dus medicatie sorteren en uitdelen gaat een beetje lastig. Uiteindelijk ga ik toch met de jongen naar de dressing room om zijn wonden te behandelen.

Je ruikt aan alles dat hij Masaai is. De geur van geiten en zijn ongewassen lichaam en kleding maken me misselijk, maar vind het ergens ook wel geweldig dat ik hier sta in een stoffig hokje, met weinig licht, een lip schoon te maken van een jongen die naar vee ruikt. Ik behandelde de wond op de manier zoals wij hebben geleerd. Wond spoelen met lauw warm water, eventueel de omliggende huid ontsmetten en bloed verwijderen, en netjes afplakken met een gaasje. Ik deed het helemaal verkeerd volgens de zuster. Zij gebruikte een wat met jodium en scrubde daarmee heel hard over de wond. De half losse huid werd er ruw van afschraapt met een mes, en ik zag dat ze zelfs een stukje gezonde huid mee trok. Ter bescherming plakte ze een wat gedrenkt in jodium op de wond. De jongen was klaar en kon naar huis. Na de wondbehandeling ga ik terug naar het spreekuur van de dokter, en hier zie ik twee bijzondere huidaandoeningen. Een Masaai vrouw heeft last van geïnfecteerd eczeem en oedeem (vocht) op/in haar voet. Dit is iets wat in Nederland geregeld voor komt, maar op een donker gepigmenteerde huid heeft het een zorgbarend uiterlijk. In Nederland zou de behandeling bijvoorbeeld corticosteroïden crème, antibiotica en een doeltreffende oedeem behandeling, bijv. inzwachtelen zijn. Deze patiënt krijgt van de dokter paracetamol en antibiotica mee. De volgende patiënt is gebeten door een beest, en heeft hierdoor een wond opgelopen met een dikke korst in combinatie met oedeem in zijn wang. Hij noemt dit Anthrat. Ik ken het niet, maar ga het thuis zeker opzoeken!

Tussen de middag eten we thuis 'makande'. Niet bepaald mijn lievelings gerecht hier. Plakkerige bonen met mais. Na de lunch zijn we een drankje gaan doen en een potje Carcassonne. Heerlijk in de zon en prachtig uitzicht op Mount Meru. Even de ochtend en middag verwerken. ’s Avonds eten we rijst met smakeloze kool.

28/10/2014 Vandaag zou ik voor de tweede dag werken in de Masaai kliniek omdat Charles nog aan het regelen is dat ik naar Mount Meru Hospital kan. Om 8.00 een WhatsApp ontvangen of ik om 8.30 klaar kon staan om samen naar Mt. Meru Hospital te gaan. Snel omkleden, ontbijten (beschimmeld brood was er), maar hij kwam me pas om 9.10 halen. Allemaal weer lekker pole pole hier (op het gemak). Aangekomen bij Mt Meru Hospital blijkt de dokter er niet te zijn en ook niet bereikbaar via de telefoon. Verassend! Dan maar een rondje door het ziekenhuis. Ik heb de afdeling gezien waar ik hopelijk morgen aan de slag kan, en waar enkele kinderen en baby’s liggen met brandwonden. Een meisje had haar hele lichaam verbrand behalve haar benen, hoofd en linkerarm. Een ongeluk door een omvallende kolenbak om te koken, waar ze vervolgens door haar broertje werd ingeduwd als oorzaak. Erg heftig maar ik heb zoveel zin om met haar aan de slag te gaan!

Bij thuiskomst ging ik voor de eerste keer alleen naar de lokale winkelstraat. Ik wilde graag een mango kopen, en had de Swahili benaming 'embe' uit me hoofd geleerd zodat het zeker goed zou komen. Aangekomen bij de fruitkraam vroeg ik om embe en kreeg ik een dikke langwerpige groene vrucht (die met een beetje fantasie best op een mango lijkt, je weet maar nooit hoe mango’s er in een ander continent uitzien) en betaalde 400 schilling (18 cent). Toen ik trots aan de vrouw van Charles liet zien dat ik zelf een mango had gekocht moest ze hard lachen. Blijkbaar was ik met een komkommer thuis gekomen, en had ik ook nog eens mzungu price (prijs voor blanke) betaald.

Als lunch hadden we aardappels gegeten met lokale bladgroente wat erg lijkt op spinazie. Erg lekker, en eens wat anders dan bonen met rijst! Daarna voor de eerste keer diarree. Ik neem voortaan een lekker geurend doekje mee naar de wc, dat houd ik onder mijn neus wanneer ik in het wc hok ben. Ben nu in zo’n fase dat ik moet kokhalzen van de geur van de drijvende diarree stukken van een ander in de pot.

’s avonds aten we spaghetti met brokjes vlees. Kelly heeft er zelf maar tomaten en uien bij gekookt voor ons. Zo komen we toch een beetje aan onze vitamines, want daar doen ze hier niet echt aan. Nu ben ik heel erg moe van alle indrukken. Wanneer ik thuis normaal gesproken tussen 00:00 en 02:00 mezelf verplicht naar bed stuur om te slapen, kruip ik hier me bedje om 21:30 in en ga ik slapen. Owja, door de malaria pillen die ik slik heb ik ‘s nachts de raarste dromen gehad. Eergisteren droomde ik dat ik een vogeltje had als huisdier, en die kwam steeds met zijn vleugels wijd op me afgerend voor een knuffel (zoals de kindjes hier altijd doen). Ook droomde ik dat Jurriën op vakantie ging met Ingeborg. Gelukkig is het algemeen bekend dat je van de Malerone malaria pillen vaak hele rare dromen krijgt!

Morgen ga ik om 7.30 naar Mt. Meru Hospital met Charles in de hoop dat de dokter nu wel bereikbaar is, en dat we tot een overeenkomst kunnen komen om vrijwilligerswerk te doen. Zo niet; begin ik donderdag 30 oktober, zoals eerder afgesproken, in het St. Elizabeth Hospital.

Kusjes, Steph <3